TIJM Magazine heeft een nieuwe columnist gestrikt voor de zomer: Mees Lindhout. Ja, inderdaad, dat is de broer van stercolumniste Sterre Lindhout van de Volkskrant. Mees is net zo scherp, actueel, belezen en taalgevoelig als zijn zus. Dat belooft dus wat voor de komende weken. Vandaag de eerste column van Mees.
Max
Max draait rondjes en ik kijk ernaar. Niet in het echt, ik kijk op internet. Max is zeventien. Of achttien inmiddels, ik ben te lui om het te googelen. In een filmpje op Dumpert komt ie aan scheuren: eerst gewoon een rondje, dan stopt ie voor de publiekstribune. Het geluid is nog van een echte Formule 1-bolide. Dat oorverdovend schuren van een opgefokte V8, niet dat gedecideerde gezoem van de huidige wagens. Saai, vind ik dat.
Mijn vriendin komt naast me staan. “Vind je dat nou boeiend?” vraagt ze me. “Ja, man. Dat geluid! Hoor je dat geluid?” Meewarig met haar hoofd schuddend loopt ze door. Ze heeft belangrijker zaken aan haar hoofd. Iets met haar haar, geloof ik.
Max staat nog stil, maar dan ineens geeft ie een overdreven hoeveelheid gas. Het gieren van zijn V8 is nu echt waanzinnig. En dan begint het. Het draaien om zijn as. Eerst wat onzeker, zo lijkt het. Ja, mag het? Max is zeventien. Net geworden, geloof ik. Ik moet dat toch ’s googelen. Maar dan worden de rondjes steeds zekerder. En sneller, lijkt het ook. En hoewel je alleen het geluid van zijn motor hoort, weet ik zeker dat iedereen in het publiek zijn adem inhoudt. Dat voel je gewoon. Ik voel dat, tenminste. Mijn vriendin komt terug met iets aan haar haar gedaan. “Is ie nou op zijn plaats rondjes aan het draaien?” “Ja”, antwoord ik, terwijl ik haar verwachtingsvol aankijk. “Snap niet wat je daar aan vindt”, zegt ze.
Vreemd vind ik dat. Ik denk meteen aan wat ik volgens mij John Rambo ooit heb horen zeggen: “And sometimes I wake up and I don’t know where I am. I don’t talk to anybody. Sometimes a day – a week. I can’t put it out of my mind.” Jezus, dat heb ik nu dus precies zo!
Ik kijk naar mijn vriendin. Ze buigt voorover naar het scherm en haalt haar vingers langzaam en voorzichtig door haar haar. Hoe kan een mens onbewogen naar de rondjes van Max kijken, vraag ik me af. Misschien is dat wel het verschil tussen mij en mijn vriendin: zij herkent schoonheid nog niet als ze er met haar neus bovenop staat.
